توسل به امام زمان (علیه السلام)

همانگونه که هر عبدی اگر مبتلا به مشکلی شود به مولایش پناه می برد و رفع شداید ومشکلات را از او می طلبد، مخصوصاً اگر آن مولا توان رفع مشکل راداشته باشد، شیعه نیز باید در همه حالات به ویژه درهنگام شداید وتهاجم دشمن، به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)متوسل شود و رفع مشکل را از مولای خود بخواهد. در طول تاریخ شیعه از صدر غیبت تاکنون مواردی که مؤمنان به آن امام همام متوسل شده و نتیجه گرفته اند، قابل احصا نیست. شفا یافتگان درگاه او و نجات یافتگان پناهجویان او بسیارند که در کتاب های متعدد به آنها اشاره شده است. کسانی که در مسجد جمکران قم با توسل به امام زمان(علیه السلام) شفا گرفته و یا از آنان رفع مشکل شده، تعداد بی شماری هستند.

گرچه همه ائمه سرور ومولای ما هستند و همگان صاحب کرامات ومعجزات اند و تمامی آنان در درگاه پروردگار صاحب عزت و جاه و جلالند و انسان به هر کدام که متوسل شود به پناهندگان خود، پناه می دهند، لکن طبق قاعده امروزه هر کاری که بخواهد انجام گیرد و هر مشکلی که بخواهد رفع شود و هر بلیه ای که بخواهد از میان برداشته شود و سرانجام، هر عزت و ذلتی باید زیر نظر ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه) باشد و با صلاح دید آن حضرت انجام گیرد. شاید معصومین دیگر کارها را به آن حضرت ارجاع دهند، چرا که فعلاً دوران حکومت و حکمروایی اوست، لذا توسل به او لازم است.

ترک تسمیه

از جلمه وظایف دوستان این است که امام را با نام نخوانند، بلکه با القاب شریفه نام ببرند. در این مورد، روایاتی وارد شده که بردن نام حضرت را ممنوع دانسته است. معمولاً در توجیه این دستور می گویند: برای حفظ جان و سلامت امام چنین دستوری داده شده است. اگر فلسفه این دستور این باشد، معلوم است که امروزه این تقیه و ترس معنا ندارد. چرا که کسی به امام دست رسی ندارد و این حکم مخصوص زمان امام عسکری و حداکثر دوران غیبت صغراست که در آن زمانها حکام بنی عباس در صدد دستگیری امام بودند، تا حدی که دوستان امام را نیز تحت فشار قرار می دادند که چون از جایگاه امام باخبرید باید ما را آگاه نمایید. اما امروزه که احدی از مکان او خبر ندارد، اگر به القاب نیز خوانده شود باز مقصود معلوم است. ظاهراً‌ این دستور جاری نمی باشد، و طبق روال معمول که همه کس ترک تسمیه را از وظایف دانسته اند آن را در این جا نوشتیم.»

ایجاد زمینه برای آمدن امام زمان (علیه السلام)منظور از ایجاد زمینه صرفاً آمادگی شخصی نیست که هر فردی موظف باشد خود را در بعد عقیدتی، اخلاقی و عملی آماده سازد، بلکه مقصود آن است که افراد صالح و ذی نفوذ، مانند مراجع تقلید ودانشمندان، خطیبان و صاحبان قلم، دست به یک اقدام اصلاحی در جامعه بزنند ومردم را با تبلیغات از خطر دشمنان آگاه کرده و به آثار وجودی امام زمان و بیان زندگی سعادتمندانه و شرافتمندانه در عصر ظهور توجه دهند و آن ها را مهیا و آماده سازند و به تعبیر نظامی در آماده باش کامل نگه دارند، چرا که هر ساعت امام زمان(ع) ظهور کرد آنان آماده باشند یعنی سردمداران باید طوری عمل کنند که جامعه از هر جهت (عقیدتی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، نظامی و اقتصادی) آماده ظهور حضرت و تشکیل حکومت واحد جهانی و اجرای فرامین دینی به طور کامل باشد. این چیزی است که در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) در مورد ملل شرق به آن اشاره شده است، چنانکه فرمود: یخرج ناس من المشرق فیوطون للمهدی سلطانه ؛ مردمی از مشرق زمین قیام می کنند و زمینه ظهور حضرت مهدی (ع) را فراهم می سازند.»البته منظور این نیست که قبل از ظهور حضرت ، مردم آنچنان صالح شوند که دیگر گرد هیچ گناه و خلافی نگردند تا گفته شود که دیگر چه نیازی به آمدن حضرت است. بلکه ممکن است مردمی از لحاظ دینی یک زندگی صالح نداشته باشند ولی از لحاظ فکری و جهات دیگر آمادگی برای پذیرش یک حکوکت صالح را داشته باشند. مثل اینکه مردم ایران درطول مدت 15 سال تبعیدی امام خمینی آمادگی پذیرش حکومت اسلامی و فرامین او را پیدا کردند و امام آمد درحالی که قبلاً در بین این مردم بود.