اطاعت و پیروی از نایب امام زمان (علیه السلام)

یکی از مهمترین وظیفه شیعه در عصر غیبت گوش دادن به فرمان نماینده و نایب امام عصر است، به این معنا که درتمام کارها و حوادث که درصورت حضور امام، با نظارت و ولایت او انجام می گرفت، در عصر غیبت باید با نظارت فقیه جامع الشرایط انجام گیرد، چنانکه خود امام زمان(ع) در پاسخ به نامه اسحق بن یعقوب فرمود : « و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی روات حدیثنا فانهم حجتی علیکم و انا حجه الله؛ در حوادث واقعه به راویان حدیث ما مراجعه کنید ، چرا که آنان حجت و نماینده من ومن حجت خدا می باشم.»

امام عسکری(ع) نیز درضمن توقیعی، مردم را به فقها ارجاع داده و فرمود است: مقلد و تابع بی چون و چرای فقیه جامع الشرایط باشید.

امام صادق (ع) هم فرمود: من فقها را حاکم بر شما قرار دادم و آن ها منصوب ما هستند و شما موظفید در زمانی که به ما دسترسی ندارید، به آن ها رجوع کرده، و به گفته آنها عمل کنید و ابداً حق رد قول آن ها را ندارید، چرا که رد آن ها رد ماست و رد ما رد خداست.

بنابراین ، یکی از وظایف مسلم شیعه طبق دستور ائمه هدی (ع) اطاعت از فقها در تمام شؤون زندگی، اعم از زندگی فقهی، عبادی، اجتماعی و سیاسی و ... است و این چیزی است که خود حضرت فرمانش را صادر فرموده است.

ارجاع مردم به امام زمان (علیه السلام)

صرف اینکه انسان به یاد امام زمان(عج) و متوسل به اوست و در هر صبح و شام او را زیارت می کند کافی نیست، بلکه تکلیف دیگری هست که (البته این تکلیف عمدتاً متوجه روحانیت ورهبران دینی و متدینان صاحب نفوذ در جامعه است) باید سعی کرد تا جامعه را جامعه امام زمانی(ع) قرار داد و مردم را متوجه امام زمان کرد. درایام تبلیغ محرم وصفر وماه رمضان و درهر فرصت متناسب از امام عصر(ع) سخن به میان آورد و بخشی از منبر و وعظ و خطابه خود را به آن حضرت اختصاص داد ومردم را نسبت به اصل وجود او و عظمت و جلال و جمال او آگاه ساخت. دستور توسل به آن حضرت را به مردم آموخت و مردم را نسبت به آن امام همام امیدوار کرد. هم چنین شبهات را در مورد وجود آن حضرت برطرف نمود و در مورد طول عمر آن حضرت وغیبت و فواید وجودی او، در عین اینکه در پرده غیبت است، سخن گفت و ابهامات را بر طرف نمود تاهمه افراد شیعه نسبت به امام آگاهی پیدا کرده و مبلغ او شوند. در این راه یک بسیج عمومی لازم است که همه اهل سخن و قلم یکصدا شوند، همنوا شوند و به مردم بفهمانند که ما بی صاحب نیستیم تا جامعه، یکپارچه جامعه امام زمانی شود، نه آنکه تنها دعای ندبه بخوانند، آن هم پس از مدتی در اثر گرایش های نابجا مورد طعن دیگران قرار گیرند. یا یک روحانی و واعظ در میلاد آن حضرت به چند جمله یا داستان اکتفا نماید، بلکه باید کاری کرد که زن و مرد شیعه دائم به فکر امامشان بوده و مبلغ او باشند و درهر حادثه قبل از هر کسی به یاد امام زمان بیفتند و از او کمک بخواهند. نه آنکه پس از آنکه نزد همه اطبا رفته و تمام اموالشان را در این راه تباه کردند، و پاسخ منفی و مأیوس کننده شنیدند، تازه به یاد مسجد جمکران و امام زمان بیفتند. ما باید مردم را به گونه ای بسازیم که در تمام زمینه ها نخست به یاد امام زمان افتاده، سپس با توسل به آن حضرت به طبیب مراجعه کنند و دارو مصرف نمایند، نه آنکه نخست به دارو پناه ببرند، آنگاه به امام زمان(ع) مراجعه نمایند. البته ما منکر اسباب و علل طبیعی نیستیم و نمی خواهیم بگوییم هر که بیمار شد، و با اینکه مثلاُ نیاز به عمل جراحی دارد به دکتر مراجعه نکند، و فقط به امام زمان متوسل شود، بلکه می گوئیم نخست توسل برای اینکه امام عصر عنایتی بفرماید که طبیب درست مرض را تشخیص دهد و داروی مناسب تحویز نماید و عمل جراحی موفقیت آمیز باشد. به هر حال، دارو از طبیب، ولی شفا از خدا با وساطت امام عصر(ع) است.

احساس حضور در محضر امام عصر(عج) موجب درک حقیقی فضیلت ماه رمضان

اگر در ماه مبارک رمضان خود را در محضر امام زمان(عج) بدانیم قطعا در پایان این ماه توشه مناسبی برای خود ذخیره خواهیم کرد که با خواندن قرآن و دعا هم بدست نمی آید.

اگر در ماه مبارک رمضان خود را در محضر امام زمان (عج) بدانیم و به این موضوع که اعمال و رفتارمان زیر نظر امام زمان (عج) است آگاه باشیم، خود را از خیلی کارها دور نگه خواهیم داشت که قطعا در پایان این ماه توشه مناسبی برای خود ذخیره خواهیم کرد توشه ای که با خواندن قرآن و دعا آنرا بدست نخواهیم آورد.

توسل به امام زمان (علیه السلام)

همانگونه که هر عبدی اگر مبتلا به مشکلی شود به مولایش پناه می برد و رفع شداید ومشکلات را از او می طلبد، مخصوصاً اگر آن مولا توان رفع مشکل راداشته باشد، شیعه نیز باید در همه حالات به ویژه درهنگام شداید وتهاجم دشمن، به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)متوسل شود و رفع مشکل را از مولای خود بخواهد. در طول تاریخ شیعه از صدر غیبت تاکنون مواردی که مؤمنان به آن امام همام متوسل شده و نتیجه گرفته اند، قابل احصا نیست. شفا یافتگان درگاه او و نجات یافتگان پناهجویان او بسیارند که در کتاب های متعدد به آنها اشاره شده است. کسانی که در مسجد جمکران قم با توسل به امام زمان(علیه السلام) شفا گرفته و یا از آنان رفع مشکل شده، تعداد بی شماری هستند.

گرچه همه ائمه سرور ومولای ما هستند و همگان صاحب کرامات ومعجزات اند و تمامی آنان در درگاه پروردگار صاحب عزت و جاه و جلالند و انسان به هر کدام که متوسل شود به پناهندگان خود، پناه می دهند، لکن طبق قاعده امروزه هر کاری که بخواهد انجام گیرد و هر مشکلی که بخواهد رفع شود و هر بلیه ای که بخواهد از میان برداشته شود و سرانجام، هر عزت و ذلتی باید زیر نظر ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه) باشد و با صلاح دید آن حضرت انجام گیرد. شاید معصومین دیگر کارها را به آن حضرت ارجاع دهند، چرا که فعلاً دوران حکومت و حکمروایی اوست، لذا توسل به او لازم است.

ترک تسمیه

از جلمه وظایف دوستان این است که امام را با نام نخوانند، بلکه با القاب شریفه نام ببرند. در این مورد، روایاتی وارد شده که بردن نام حضرت را ممنوع دانسته است. معمولاً در توجیه این دستور می گویند: برای حفظ جان و سلامت امام چنین دستوری داده شده است. اگر فلسفه این دستور این باشد، معلوم است که امروزه این تقیه و ترس معنا ندارد. چرا که کسی به امام دست رسی ندارد و این حکم مخصوص زمان امام عسکری و حداکثر دوران غیبت صغراست که در آن زمانها حکام بنی عباس در صدد دستگیری امام بودند، تا حدی که دوستان امام را نیز تحت فشار قرار می دادند که چون از جایگاه امام باخبرید باید ما را آگاه نمایید. اما امروزه که احدی از مکان او خبر ندارد، اگر به القاب نیز خوانده شود باز مقصود معلوم است. ظاهراً‌ این دستور جاری نمی باشد، و طبق روال معمول که همه کس ترک تسمیه را از وظایف دانسته اند آن را در این جا نوشتیم.»

ایجاد زمینه برای آمدن امام زمان (علیه السلام)منظور از ایجاد زمینه صرفاً آمادگی شخصی نیست که هر فردی موظف باشد خود را در بعد عقیدتی، اخلاقی و عملی آماده سازد، بلکه مقصود آن است که افراد صالح و ذی نفوذ، مانند مراجع تقلید ودانشمندان، خطیبان و صاحبان قلم، دست به یک اقدام اصلاحی در جامعه بزنند ومردم را با تبلیغات از خطر دشمنان آگاه کرده و به آثار وجودی امام زمان و بیان زندگی سعادتمندانه و شرافتمندانه در عصر ظهور توجه دهند و آن ها را مهیا و آماده سازند و به تعبیر نظامی در آماده باش کامل نگه دارند، چرا که هر ساعت امام زمان(ع) ظهور کرد آنان آماده باشند یعنی سردمداران باید طوری عمل کنند که جامعه از هر جهت (عقیدتی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، نظامی و اقتصادی) آماده ظهور حضرت و تشکیل حکومت واحد جهانی و اجرای فرامین دینی به طور کامل باشد. این چیزی است که در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) در مورد ملل شرق به آن اشاره شده است، چنانکه فرمود: یخرج ناس من المشرق فیوطون للمهدی سلطانه ؛ مردمی از مشرق زمین قیام می کنند و زمینه ظهور حضرت مهدی (ع) را فراهم می سازند.»البته منظور این نیست که قبل از ظهور حضرت ، مردم آنچنان صالح شوند که دیگر گرد هیچ گناه و خلافی نگردند تا گفته شود که دیگر چه نیازی به آمدن حضرت است. بلکه ممکن است مردمی از لحاظ دینی یک زندگی صالح نداشته باشند ولی از لحاظ فکری و جهات دیگر آمادگی برای پذیرش یک حکوکت صالح را داشته باشند. مثل اینکه مردم ایران درطول مدت 15 سال تبعیدی امام خمینی آمادگی پذیرش حکومت اسلامی و فرامین او را پیدا کردند و امام آمد درحالی که قبلاً در بین این مردم بود.

انقلاب اسلامى نمودارى از ظهور امام زمان، علیه‏السلام

هنگامى که امام عصر،علیه‏السلام، ظاهر مى‏شود، بدیهى است که ایشان در یک نقطه متمرکز هستند و در بلاد و مناطق دیگر که حضور ندارند، والى معین اعزام مى‏نمایند. همانگونه که امیرالمؤمنین، على، علیه‏السلام، در دوران خلافت‏خود مالک اشتر را به ولایت مصر، ابن عباس را به ولایت‏بصره و اصحاب و بزرگان دیگرى از برجستگان یارانش را به حکومت دیگر بلاد تعیین فرموده بود. امام زمان، علیه‏السلام، نیز براى مناطق اسلامى حاکم معین مى‏فرماید. بدین جهت ما امروز با اینکه مدعى نیستیم که تمامى احکام زمان حکومت ولى عصر، علیه‏السلام، را پیاده کرده‏ایم; اما حکومت اسلامى خود را مرحله‏اى از ظهور به معناى تدریجى آن مى‏دانیم یعنى حاکمیت تدریجى اسلام و احکام نورانى آن بخشى و رشحه‏اى از ظهور امر حضرت مهدى، علیه‏السلام، است هر چند هنوز ظهور شخص ایشان، واقع نشده است.

دانستنی هایی درباره ی حضرت مهدی (علیه السلام)

اشاره: آنچه که یک شیعه ی منتظر می بایست درباره ی امام و مقتدای خویش بداند مجموعه ای از معارف را شامل می شود، که برخی مطالبی عمومی اند که فراگیری آن ها بر همه لازم است و برخی دیگر مطالبی تخصصی که شاید بر همگان لازم و ضروری نباشد

از این پس مطالبی در جهت معرفی ابعاد مختلف شخصیت حضرت حجت، علیه السلام، به عموم دوستداران موعود تقدیم خواهد شد.

مهدویت شخصیه و نوعیه

در باب مهدویت، عقیده ی مذهبی شیعه این است که مهدویت خاصه صحیح و مقبول است و آن چه مورد پذیرش است مهدویت شخصیه است نه مهدویت نوعیه.اما بعضی از صوفیه و عرفا قایل به مهدویت نوعیه بود یا هستند. به این معنا که عقیده دارند در هر عصری و دوره ای باید یک مهدی وجود داشته باشد که ویژگی ها و خواص مهدویت و هادویت را داشته باشد و می گویند هیچ عصری خالی از یک مهدی هادی نیست و ضرورتی هم ندارد که مشخص شود از نسل چه کسی است و چه خصایصی را داراست. این عقیده ی بعضی از صوفیه و عرفا است که البته از نظر ما نامفهوم بلکه مردود است. عقیده ی مبرهن و مستدل مذهب شیعه آن است که مهدویت، مهدویت شخصیه است، یعنی یک فرد است که مهدی این امت است و موعود امت ها و ملت ها است و ابعاد و ویژگی های او مشخص است. خانواده اش، پدر و مادرش، محل ولادت و غایب شدن و نشانه های ظهورش حتی خصوصیات جسمی او و در یک کلام همه ی ابعاد مربوط به او اعلام شده است و با این مشخصات و ویژگی های ذکرشده، ما فقط یک مهدی را قبول داریم. آری یک فرد به عنوان مهدی است که واجد و جامع تمامی این خصایص و ویژگی ها و نشانه ها است.

برای آن که مفهوم مهدویت نوعیه مقداری روشن تر شود، با اشعاری از ملای رومی درباره ی امام حی غایب دقت کنید که می گوید هر دُوری یک ولی دارد ولی ما معتقدیم که در تمام ادوار و اعصار تنها و تنها یک ولی هست. ملای رومی می گوید:

پس به هـر دوری ولیی قایـم است                       تا قــیامت آزمــایش دایـــم است

هر که را خوی نـــکو باشد برست                        هر کسی کو شیشه دل باشد شکست

پــس امام حـی قایم آن ولی است                       خـواه از نسل عمر، خواه از علی است

مهدی و هـادی وی است ای راه جو                       هــم نهـان و هــم نشسته پیش رو

این که در مفاد ابیات بالا ملاحظه می فرمایید مفاد مهدویت نوعیه است. ما قایل هستیم که این ادعا هیچ دلیل و برهانی در مقام اثبات ندارد، بلکه تمامی ادله ی مهدویت شخصیه و خاصه به گونه است که هر نوع مهدویت دیگری را نفی می کند و مهدویت شخصیه ی خاصه را با همان ابعاد و جزئیات و شرایط و صفات و علاماتی که بیان داشتیم، اثبات می نماید. پس اگر در مطالعات و بررسی ها پیرامون امام زمان، علیه السلام، مهدویت نوعیه به بیان فوق یا هر بیان دیگر ارایه و مطرح شود باید توجه داشت که این نظر و عقیده ی اصیل و پذیرفته شده ی شیعه ی امامیه نیست بلکه دیدگاه مذهب شیعه همان مهدویت خاصه ی شخصیه است که به آن معتدیم.منبع: موعود، شماره ?? و ??

‌‌

خودسازی

شیعه درطول غیبت کبری به انتظار نشسته که کی یوسف گم گشته باز آید و غم هجران یعقوبی آن ها به سرور وصال مبدل شود و عزت از دست رفته باز گردد. همه امید شیعه این است که روزی در زیر پرچم امام عصر به جهاد علیه دشمنان خدا و دین پرداخته و از جمله یاران امام و شهداء در رکاب حضرت باشد. می دانیم که این مقامات با آلودگی و پلیدی سازگار نیست و از سوی دیگر، چون آمدن امام معلوم نیست و ممکن است ناگهان صدای دلربای او طنین انداز شود، پس شیعه منتظر باید در تمام ابعاد زندگی خودسازی کند، هم در بعد عقیده و هم در بعد نفسانیات و اخلاق و هم در بعد عمل، چرا که نه شخص فاسد العقیده در حریم امام راه دارد و نه شخص فاسد الاخلاق و نه انسان آلوده به گناه.بنابراین اگر می خواهیم امام هر چه زودتر ظهور کند و ما از یاران و دوستان او باشیم باید خود را از هر جهت بسازیم و یک انسان خود ساخته و عبد صالح خدا باشیم و گرنه، نه تنها نمی توانیم از یاوران و اصحاب امام زمان باشیم، بلکه ممکن است از دشمنان او به شمار آمده و زیر پرچم مخالفان در آییم و از قهر امام در امان نمانیم، چنانکه خیلی ها قبل از انقلاب دم از دوستی با امام خمینی را می‌زدند، ولی وقتی که امام آمد نه تنها با امام خمینی همکاری نکردند، بلکه نتوانستند قوانین اسلامی او را تحمل کنند، در ردیف مخالفان قرار گرفتند.

دعا برای سلامت امام زمان (علیه السلام)

یکی ازوظایف دوستان امام این است که برای سلامت و صیانت حضرت از خطرات و بلایایی که جان امام را تهدید می کند، با هر زبانی که بدان مسلطند، دعا کنند و بهتر آن است که دعاهای مأثور را بخوانند، مانند:

« اللهم کن لولیک الحجه بن لحسن صلواتک علیه و علی آبائه فی هذه الساعه و فی کل ساعه ولیاً و حافظاً و قائداً وناصراً و دلیلاً و عینا حتی تسکنه ارضک طوعاً وتمتعه فیها طویلاً ».

«اللَّهُمَّ أَعِذْهُ مِنْ شَرِّ جَمِیعِ مَا خَلَقْتَ وَ ذَرَأْتَ وَ بَرَأْتَ وَ أَنْشَأْتَ وَ صَوَّرْتَ ‏وَ احْفَظْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ (وَ مِنْ فَوْقِهِ وَ مِنْ تَحْتِهِ)

بِحِفْظِکَ الَّذِی لاَ یَضِیعُ مَنْ حَفِظْتَهُ بِهِ وَ احْفَظْ فِیهِ رَسُولَکَ وَ وَصِیَّ رَسُولِکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ السَّلاَمُ‏اللَّهُمَّ وَ مُدَّ فِی عُمْرِهِ وَ زِدْ فِی أَجَلِهِ وَ أَعِنْهُ عَلَى مَا وَلَّیْتَهُ وَ اسْتَرْعَیْتَهُ‏ ...»

البته کل این دعا را محدث قمی درمفاتیح الجنان در ملحقات آن تحت عنوان دعا در غیبت امام زمان آورده است.

و مانند دعایی که تحت عنوان « صلوات بر ولی امر منتظر (عجل الله تعالی فرجه) » در مفاتیح الجنان در ضمن صلوه بر حجج طاهره: آمده است:

« ... اللَّهُمَّ أَعِذْهُ مِنْ شَرِّ کُلِّ بَاغٍ وَ طَاغٍ وَ مِنْ شَرِّ جَمِیعِ خَلْقِکَ‏وَ احْفَظْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ احْرُسْهُ وَ امْنَعْهُ أَنْ یُوصَلَ إِلَیْهِ بِسُوءٍ...» .

و یا مانند دعایی که با این عبارت شروع می شود : « اللهم ادفع عن ولیک و خلیفتک ...» که مرحوم محدث قمی آن را از سید ین طاووس در جمال الأسبوع و شیخ الطایفه در مصباح المتجهد نقل کرده و درامر چهارم از دعا برای امام عصر (علیه السلام) قرار داده است. طالبان می توانند به مفاتیح الجنان مراجعه کنند. در اینکه به دوستان توصیه شده برای سلامتی امام زمان (علیه السلام) دعا کنند و اینکه دعاهای بسیار در مورد این مورد ثبت و ضبط شده، تا آنجا که در دعاهایی که برای امام زمان نقل شده به این موضوع توجه شده، بحثی نیست و کسی نمی تواند در آن تردید کند، حتی دستور داده شده که دوستان برای حفظ جان امام صدقه بدهند، نخست قصد و نیتش سلامتی امام زمان، سپس سلامتی خود و اعضای خانواده اش، آنهم در پناه امام زمان را لحاظ کند که این به قبول نزدیکتر است تا آنکه بخواهد صرفاً برای سلامتی خود صدقه بدهد.

دعا برای شناخت امام زمان (ع)

معرفت و شناخت امام زمان، امری حتمی و ضروری است، چرا که طبق حدیث نبوی مرگ کسی که نسبت به امام زمانش آگاهی ندارد، مرگ جاهلیت است. بنابراین یکی از وظایف مسلم عبد این است که امام زمانش را بشناسد و در این راه از هیچ کوششی دریغ نورزد. از جمله کوشش ها، دعا و مسئلت شناخت امام از حضرت حق تعالی است که از خدا استعانت بجوید و بخواهد که معرفت امام را برای او میسر و مقدورنماید. در این مورد دعای معروفی است که مرحوم کلینی در باب غیبت ازکتاب الحجه اصول کافی و نعمانی در کتاب غیبت خود و شیخ صدوق در کتاب کمال الدین و سید بن طاووس در جمال الاسبوع و شیخ طوسی در مصباح المتهجد نقل کرده اند.در این دعا پس از درخواست معرفت خدا ومعرفت رسول خدا، معرفت امام مسئلت می شده و دستور مواظبت آن به مؤمنان و منتظران ظهور حضرت داده شده است :

«اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ رَسُولَکَ‏اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ‏
اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی‏»خداوندا خودت را به من بشناسان که اگر خودت را به من نشناسانی رسولت رانخواهم شناخت، خداوندا رسولت را به من بشناسان ، چرا که اگر رسولت را به من نشناسانی ، حجتت را نخواهم شناخت . خداوندا حجت خود را به من بشناسان که اگر حجتت را به من نشناسانی ، در دین گمراه خواهم شد .» بزرگان دین به دوستان و مؤمنان و عاشقان حضرت مهدی دستور مواظبت این دعا را برای همیشه داده اند، بنابراین می توان آن را یکی از وظایف شمرد.

رعایت حقوق برادران دینی

کسی که می خواهد از شیعیان و یاران حضرت مهدی باشد باید نسبت به حقوق برادران دینی خود همت بگمارد و بی مبالات نباشد، چرا که رعایت دیگران از اهم وظایف است.

 در اینجا صرفاً به نقل یک روایت از امام صادق(ع) اکتفا می شود.منظور ما تنها این است که یک شیعه منتظر نمی تواند به گونه ای زندگی کند که حقوق دیگران بر عهده اش باشد، زیرا چنین کسی نمی تواند به عنوان یار و یاور آن حضرت شناخته شود.

« معلی بن خنیس» می گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم حق مسلمان بر مسلمان چیست؟ فرمود، هفت حق واجب است که اگر یکی از آن ها را تباه کند از ولایت و اطلاعت خداوند خارج شده و خداوند از او بهره (طاعت و بندگی) ندارد.

عرض کردم آن ها چیست؟ فرمود، من بر تو نگرانم، می ترسم آن ها راتباه سازی و بدانی و عمل نکنی. عرض کردم «لا قوه الا بالله» فرمود: آسانترین آن ها این است که :

1-‌ هر آنچه برای خود دوست داشته و می پسندی برای برادر مسلمانت بپسندی و برای او نپسندی آنچه برا ی خود نمی پسندی.

2-‌ از ناراضی وخشمگین کردن برادر مسلمانت پرهیز کنی و آنچه مورد رضایتش می باشد انجام دهی و اوامرش را اطاعت نمایی.

3-‌ با جان و مال و دست و پایت او را یاری کنی.

4-‌ چشم و راهنما و آئینه او باشی.

5-‌‌ تو سیر نباشی و او گرسنه، تو سیراب نباشی و او تشنه و تو پوشیده نباشی و او برهنه.

6-‌ اگر دارای خدمتکار باشی و برادر مسلمنانت خدمتکار نداشته باشد، بر تو واجب است که خدمتکارت را بفرستی تا لباس های او را بشوید و غذایش را آماده کند و فرشش را بگستراند.

7-‌ او را از مسؤیتهای سوگندهایش رها سازی ودعوتش را اجابت کنی، در بیماری او را عیادت نمایی، بر جنازه اش برای تشییع،حاضر شوی، اگر دانستی او حاجتی دارد در ادای حاجت اوشتاب کنی، تأخیر در روای حاجتش نکنی که او اظهار آن کند به کله زودتر برای رفع نیازش بپردازی.

سپس امام صادق فرمود : وقتی که چنین کردی دوستی خود را به دوستی او و دوستی او را به دوستی خود پیوند داده ای.»*

وظایف منتظران

یکی از وظایف انسان منتظر این است که:آن که مراقبت و اهتمام در ادای حقوق امام زمان(عج) هر کس به قدر قوه ی خود بکند و در خدمت گزاری به آن جناب کوتاهی نکند.

در بحار مروی است که از حضرت صادق،علیه السلام، پرسیدند: آیا قائم متولد شده؟ فرمودند: «هنوز متولد نشده» بعد فرمودند: «اگر من در زمان او بودم تا زنده بودم او را خدمت می کردم-1

مولف گوید: «ای مومن، ملاحظه کن، حضرت صادق، علیه السلام، با آن جلالت قدر چه می فرمایند، تو خدمت به حقوق امام زمان(عج) نمی کنی لااقل شب و روز قلب او را محزون و مغموم نکن، باری چون عسل نمی دهی نیش مزن-2

این است که گفته می شود یکی از وظایف مؤمن و شیفته امام عصر(ع) رعایت حقوق برادران ایمانی است.-3

این را هم اضافه می کنم که احوال ما دوستان وبلاگ نویس نیز این گونه است. اگر کسی از دوستان مدت ها از او خبری نبود سراغ او را بگیریم و علت غیبتش را بپرسیم و به رفع مشکلش بپردازیم. این سنت حسنه باید در اینترنت نیز بین دوستداران آن حضرت رواج یابد انشاءالله.

پی نوشت ها:

?ـ البحار، ج ??، ص ???

?ـ در دوران غیبت امام مهدی(عج) چه کنیم؟، آیة الله موسوی اصفهانی

3- اصول کافی، ج 2، ص 169

منتظران حقیقی امام عصر (عج(

«مرحوم حاج میرزا محمدتقی موسوی اصفهانی»، در کتاب شریف «مکیال المکارم» که در آن براساس احادیث گوناگون وظایف منتظران را برشمرده است، موردی دارد که واقعاً تکان دهنده است. ایشان می نویسد ازجمله وظایف منتظران، توبه واقعی و بازگرداندن حقوق مردم به آنان است. یعنی حتی آن توبه ای که بدون پس دادن حقوق ضایع شده مردم به آنها باشد، مورد پذیرش نیست و نمی تواند ما را در زمره منتظران قرار دهد. درهای رحمت الهی، هیچگاه به روی کسانی که از روی غفلت، به راه ناصواب رفته اند بسته نیست.کسانی که می خواهند برگردند، می توانند با اداکردن حقوق مردم و باتوبه واقعی، خود را در صف منتظران حقیقی آقا امام زمان(عج) قرار دهند. من خود را مکلف می دانم که صدای حضرتش را به همگان برسانم که ای مردم بیایید و در صف منتظران من قرار گیرید، بیایید و با احقاق حقوق ضایع شده دیگران، با تأسی به پرهیزگاری و ورع، با دوری از گناهان، با صرف مال در راه هایی که سود آن به مسلمانان برسد، باکوشش در ادای حقوق برادران دینی، با قرائت قرآن و نماز، با شاد کردن دل شیعیان، با خدمت به مردم مرا یاری کنید تا من از شما راضی شوم.خدا را گواه می گیرم که من راه های تقرب به آن حضرت را آشکارا بیان کردم و از هرکس که این مطالب را بخواند، پیمان می گیرم که آن را به دیگران منتقل کند».

وظایف منتظران حقیقی امام عصر(عج) سنگین است و از عهده هر کسی ساخته نیست. به همین دلیل است که گفته شده عدد منتظران حقیقی حضرت حجت(عج) از عدد آنان که داعیه انتظار و یاوری حضرتش را دارند، بسیار کمتر است.

یاد امام زمان (علیه السلام)

وظیفه ی یک شیعه و یک عاشق دلسوخته قبل از هر چیز یاد امام زمان است نه در هر صبح و شام ، بلکه درتمایم ساعات عمر خود و درهر حال ازحالات و در هر مکانی از مکانها باید به یاد امام زمام باشد، نه آنکه هر گاه مریض یا گرفتار شد و یا در مرکزی از مراکزدینی، مانند حرم ائمه (علیه السلام) قرار گرفت به یاد امام بیافتد، زیرا عاشق آن است که آنی از یاد معشوق غافل نشود. تأسف آن است که نه تنها دیگران به یاد امام نیستند. بلکه شیعیان نیز امامشان را به فراموشی سپرده اند، در حالی که از یاد بردن ولی نعمت عیب و زشت است. یاد اما نه تنها یک وظیفه است که آرام بخش و نشاط آور، سازنده و تربیت کننده، اصلاح گر و شور آفرین و وسیله تقرب به خدا و توشه لحظه پر وحشت مرگ نیز هست.

بنابراین ، ای دوستان امام زمان اگر صفای روح می طلبید، اگر تزکیه نفس می خواهید. اگر قدرت مبارزه با تمایلات نفسانی و وسوسه های شیطانی را جویا هستید، اگر از گناهان و خطاها پشیمان شده در پی وسیله استغفار به فکر درمان بیماری های روحی و ناهمواریهای معنوی افتاده اید، اگرتعالی روانی و نور باطنی می خواهید و بالاخره اگر کامیابی دنیا و آخرت را خواستارید، راه اصلی و مسیر حقیقی آن است که به یاد امام زمان باشید و به او روی آورید و دست به دامان او شوید، در تمام ساعات عمرتان به یاد او باشید، از او بخواهید، او را بجوئید، راه او را به پیمائید و در خانه او را بزنید، چرا که همه چیز آنجاست و همه کمالات در سایه مهر او و در پرتو اطاعت و کسب خوشنودی او و سرانجام از یاد اوست. شما در هر مقام و موقعیتی که هستید، اگر می خواهید در تمام شئون زندگی و در همه مسائل اجتماعی، به خصوص سازندگی روح انسانی وشکوفایی اندیشه، به جائی برسید و به موقعیتهائی نایل شوید پیوسته به یاد او باشید و پیوندتان را با او محکم کنید که در غیر این صورت تلاشها بی ثمر می ماند.